Ortopeda. Medycyna sportowa. Aktywność fizyczna. Urazy narciarskie
PORADNIK MEDYCZNY. ORTOPEDA. MEDYCYNA SPORTOWA
Dr n. med. Grzegorz Adamczyk, Carolina Medical Center, Warszawa, ul. Broniewskiego 89
www.carolina.pl
Człowiek, który prowadzi siedzący tryb życia wykonuje około 1,5 tys. ruchów nogą dziennie. Człowiek aktywny stawia około 10 tys. kroków dziennie (co odpowiada dystansowi ok. 7 km). Nasze kolana są więc bardzo różnie używane, obciążane i starzeją się w różnym tempie.
Ludzie, którzy mają w sobie potrzebę ruchu, lubią sport, aktywny wypoczynek, biorą udział w różnych zajęciach ruchowych, często wybierają sobie pracę, która wymaga aktywności fizycznej, dyspozycyjności przez wiele godzin. Mimo to wielu entuzjastów ruchu (i sportów narciarskich) ćwiczy niesystematycznie, np. przez 40 tygodni w roku wykonuje pracę siedzącą, a następnie postanawia w szybkim terminie nadrobić zaległości i w ciągu 3-4 tygodni przygotować się do sezonu narciarskiego, zbić wagę, wzmocnić mięśnie. Potem wyjeżdżają i jeżdżą przez tydzień po 8-10 godzin dziennie. Bardzo łatwo u nich o wystąpienie zmian przeciążeniowych narządu ruchu, a cześć tych zmian może nawet być skutkiem nieprawidłowego, niesystematycznego, jednostronnego czy nadmiernego wysiłku już w czasie tzw. zaprawy narciarskiej.
Kolano jest największym stawem człowieka, łączy długie dźwignie kości udowej i piszczelowej i jest niezwykle podatne na kontuzje. Szczególnie wymagającą w stosunku do stawu kolanowego dyscypliną sportu jest narciarstwo alpejskie. Staw kolanowy ma szerokość około 11-12 cm. Jeśli przymocujemy do nóg narty o długości 160-180 cm, to przykładamy do niego ramię siły o 15-17 krotnym przełożeniu. Człowiek upadający często skręca kostkę i ten typ urazów dominował w narciarstwie przez wiele lat. Obecnie chronimy staw skokowy zakładając wysokie buty narciarskie. Obecnie cała ta potężna siła działa przy skrętach poprzez kość piszczelową na aparat więzadłowy kolana i łąkotki. Wystarczy chwila nieuwagi, źle ustawione wiązanie lub nieprzygotowany sprzęt i można odnieść poważną kontuzję.
Centralnie w kolanie umieszczone są dwa skrzyżowane więzadła krzyżowe: przednie, które hamuje ruch piszczeli ku przodowi i tylne – uniemożliwiające ślizg ku tyłowi. Dzięki nim chód jest płynny, ekonomiczny i elementy składowe kolana nie ulegają przedwczesnemu zużyciu.
Więzadła krzyżowe współpracują z naszymi mięśniami. Więzadło krzyżowe przednie zapobiega nadmiernemu wysuwaniu się piszczeli ku przodowi. To samo robią mięśnie grupy tylnej uda – dwugłowy, półścięgnisty, półbłoniasty i smukły. Więzadło krzyżowe tylne chroni nas przed tylnym zwichnięciem kolana, a pomaga mu w tym mięsień czworogłowy uda. Tak więc wzmacniając odpowiednie grupy mięśni możemy chronić więzadła i uniknąć wypadku. Prawidłowo prowadzone ćwiczenia wzmacniające nie tylko poprawiają siłę nóg konieczną do dynamicznej jazdy na nartach, ale poprawiają też bezpieczeństwo obciążonych dodatkowym wysiłkiem kolan. Dlatego staranne przygotowanie do sezonu, odpowiednie wzmocnienie i rozciągnięcie mięśni stabilizujących kolano ma kolosalne znaczenie dla bezpieczeństwa jazdy. Warto też wiedzieć, że stabilizatory stawu kolanowego redukują tylko o 8% obciążenie stawu i nieco tylko zmniejszają prawdopodobieństwo kontuzji.
Dbajmy o kolana i ćwiczmy mięśnie nóg. Najlepiej kontrolować sposób wykonywania ćwiczeń kontaktując się z trenerem (fitness). űle wykonywane, nierównomiernie obciążające staw kolanowy ćwiczenia wzmacniają co prawda tolerancję wysiłku, ale niekoniecznie wzmacniają kolana! Warto ten fakt uwzględnić w swoich planach treningowych przed nowym sezonem narciarskim.
Ludzie, którzy mają w sobie potrzebę ruchu, lubią sport, aktywny wypoczynek, biorą udział w różnych zajęciach ruchowych, często wybierają sobie pracę, która wymaga aktywności fizycznej, dyspozycyjności przez wiele godzin. Mimo to wielu entuzjastów ruchu (i sportów narciarskich) ćwiczy niesystematycznie, np. przez 40 tygodni w roku wykonuje pracę siedzącą, a następnie postanawia w szybkim terminie nadrobić zaległości i w ciągu 3-4 tygodni przygotować się do sezonu narciarskiego, zbić wagę, wzmocnić mięśnie. Potem wyjeżdżają i jeżdżą przez tydzień po 8-10 godzin dziennie. Bardzo łatwo u nich o wystąpienie zmian przeciążeniowych narządu ruchu, a cześć tych zmian może nawet być skutkiem nieprawidłowego, niesystematycznego, jednostronnego czy nadmiernego wysiłku już w czasie tzw. zaprawy narciarskiej.
Kolano jest największym stawem człowieka, łączy długie dźwignie kości udowej i piszczelowej i jest niezwykle podatne na kontuzje. Szczególnie wymagającą w stosunku do stawu kolanowego dyscypliną sportu jest narciarstwo alpejskie. Staw kolanowy ma szerokość około 11-12 cm. Jeśli przymocujemy do nóg narty o długości 160-180 cm, to przykładamy do niego ramię siły o 15-17 krotnym przełożeniu. Człowiek upadający często skręca kostkę i ten typ urazów dominował w narciarstwie przez wiele lat. Obecnie chronimy staw skokowy zakładając wysokie buty narciarskie. Obecnie cała ta potężna siła działa przy skrętach poprzez kość piszczelową na aparat więzadłowy kolana i łąkotki. Wystarczy chwila nieuwagi, źle ustawione wiązanie lub nieprzygotowany sprzęt i można odnieść poważną kontuzję.
Centralnie w kolanie umieszczone są dwa skrzyżowane więzadła krzyżowe: przednie, które hamuje ruch piszczeli ku przodowi i tylne – uniemożliwiające ślizg ku tyłowi. Dzięki nim chód jest płynny, ekonomiczny i elementy składowe kolana nie ulegają przedwczesnemu zużyciu.
Więzadła krzyżowe współpracują z naszymi mięśniami. Więzadło krzyżowe przednie zapobiega nadmiernemu wysuwaniu się piszczeli ku przodowi. To samo robią mięśnie grupy tylnej uda – dwugłowy, półścięgnisty, półbłoniasty i smukły. Więzadło krzyżowe tylne chroni nas przed tylnym zwichnięciem kolana, a pomaga mu w tym mięsień czworogłowy uda. Tak więc wzmacniając odpowiednie grupy mięśni możemy chronić więzadła i uniknąć wypadku. Prawidłowo prowadzone ćwiczenia wzmacniające nie tylko poprawiają siłę nóg konieczną do dynamicznej jazdy na nartach, ale poprawiają też bezpieczeństwo obciążonych dodatkowym wysiłkiem kolan. Dlatego staranne przygotowanie do sezonu, odpowiednie wzmocnienie i rozciągnięcie mięśni stabilizujących kolano ma kolosalne znaczenie dla bezpieczeństwa jazdy. Warto też wiedzieć, że stabilizatory stawu kolanowego redukują tylko o 8% obciążenie stawu i nieco tylko zmniejszają prawdopodobieństwo kontuzji.
Dbajmy o kolana i ćwiczmy mięśnie nóg. Najlepiej kontrolować sposób wykonywania ćwiczeń kontaktując się z trenerem (fitness). űle wykonywane, nierównomiernie obciążające staw kolanowy ćwiczenia wzmacniają co prawda tolerancję wysiłku, ale niekoniecznie wzmacniają kolana! Warto ten fakt uwzględnić w swoich planach treningowych przed nowym sezonem narciarskim.
Poinformuj znajomych o tym artykule:
REKLAMA
Inne w tym dziale:
- Podnośniki koszowe, usługi dźwigowe. Bydgoszcz REKLAMA
- Żylaki. Leczenie żylaków kończyn dolnych. Bydgoszcz, Inowrocław, Chojnice, Tuchola. REKLAMA
- Ortopeda. Chirurgia ortopedyczna. Medycyna sportowa. Warszawa REKLAMA
- Ortopeda. Uszkodzenia łąkotek
- Ortopeda. O chorobach kręgosłupa. Choroby kręgosłupa a ciąża i poród
- Ortopeda. Suplementacja w czasie wysiłku fizycznego
- Schorzenia biodra to najczęściej zwyrodnienie – nie wolno go bagatelizować
- Urazy sportowe. Urazy na stoku narciarskim
- Zdrowy kręgosłup w pracy?
- Leczenie halluksów. Miniinwazyjna korekcja paluchów koślawych
- Urazy sportowe. Snowboard bezpieczniejszy od nart?
- Aktywność fizyczna a dieta. Podstawy dobrej diety
- Ortopeda. Postępowanie po urazie skrętnym stawu skokowego
- Wszystkie w tym dziale
REKLAMA
