Skóra poza metryką. Dobroczynne estrogeny
INFORMATOR. Rozmaitości
Fot. zdrowemiasto.pl
Wygląd skóry ma dla każdego z nas niebagatelne znaczenie. A już stan cery w szczególności - jest ona niejako naszą „wizytówką” w codziennych kontaktach z innymi ludźmi. Nic zatem dziwnego, że tak bardzo martwi każda niedoskonałość – jak drobny wyprysk czy przebarwienie. Gdy natomiast skóra wskutek starzenia zaczyna wiotczeć i tracimy na atrakcyjności, zacierają się rysy twarzy, problem jest już poważniejszy. Dla kobiety takim trudnym czasem jest menopauza.
Procesy starzenia skóry mogą rozpocząć się jeszcze zanim zacznie się ona naturalnie starzeć. Podobne zmiany jakie zachodzą w tkankach skóry wskutek starzenia metrykalnego toczą się także pod wpływem nadmiernej, przewlekłej ekspozycji na działanie promieni UV. To przyspieszone starzenie nazywane jest fotostarzeniem.
Pierwsze oznaki naturalnego, chronologicznego starzenia pojawiają się około 30 roku życia. W tym wieku skóra powoli traci swoją jędrność i dlatego zmiany te nie są od razu uchwytne. Jednak z biegiem lat procesy postępują i w efekcie trudno jest w młodej dziewczynie z rodzinnego albumu rozpoznać własną babcię. Ale nie tylko przez zmiany spowodowane jedynie przybywaniem lat. Nakłada się jeszcze jeden ważny czynnik. U kobiety w w okresie menopauzy z powodu ustania czynności hormonalnej jajników nie ma już dobroczynnego wpływu estrogenów na wygląd skóry.
Co odpowiada za dobrą kondycję
Aby zrozumieć jak hormony modyfikują stan skóry, dobrze jest najpierw poznać jej budowę. Tworzą ją trzy podstawowe warstwy: naskórek, skóra właściwa i tkanka podskórna. W każdej z nich znajdują się elementy które razem, przy niezaburzonym jej funkcjonowaniu, zapewniają elastyczność, odpowiednie nawilgotnienie, napięcie, odżywienie, koloryt, a także inne funkcje, mniej już związane z samym wyglądem.
Stanowiące główną masę naskórka komórki zwane keratynocytami produkują zbudowane z kolagenu włókna kotwiczące. Gwarantują one prawidłową koherencję między naskórkiem a znajdującą się pod nim skórą właściwą. To bardzo ważna funkcja. Dzięki temu może zachodzić prawidłowa wymiana substancji odżywczych pomiędzy tymi warstwami, a skóra posiada odpowiednią gęstość. Keratynocyty wytwarzają też kwas hialuronowy, który posiada zdolność wiązania wody, co nadaje skórze prawidłowe nawilżenie i jędrność.
W kolejnej warstwie - skórze właściwej - bardzo ważne znaczenie mają włókna kolagenowe, sprężyste i retikulinowe. Kolagen jest głównym białkiem budulcowym tej warstwy. Włókna zbudowane z niego są giętkie i nierozciągliwe. Towarzyszące im w przebiegu elastynowe włókna sprężyste są elastyczne i rozciągliwe, zatem dzięki przeciwstawnym parametrom wzajemnie się uzupełniają – mogą rozciągać się i sprężyście wracać do poprzedniego kształtu. Wymienione elementy włókniste skóry są produktem najliczniejszych komórek skóry właściwej – fibroblastów, które poza tym produkują jeszcze inne składniki macierzy łącznotkankowej: glikozoaminoglikany, proteoglikany (odpowiadają za adhezję komórek; są również hydrofilne – co wpływa na prawidłowe nawodnienie skóry) oraz wymieniony już wcześniej kwas hialuronowy.
Najgłębszą warstwą jest tłuszczowa tkanka podskórna. Odpowiednia jej grubość łagodzi rysy twarzy.
Reorganizacja skóry podczas menopauzy
Ostateczne ustanie miesiączkowania jest podstawą do stwierdzenia menopauzy. Jajniki przestają produkować hormony płciowe – zwłaszcza estrogeny, a to one przede wszystkim mają największy wpływ na stan skóry kobiety. Dochodzi do atrofii (zaniku) naskórka i atonii (spadku napięcia) skóry właściwej. Skóra staje się sucha, cienka, mało elastyczna, pobruzdowana, pokryta zmarszczkami. Najwyraźniej widać to na twarzy, która traci swój dotychczasowy owal. Pojawiają się zmiany pigmentacyjne.
Naskórek ulega atrofii, co wyraża się jego scieńczeniem. Keratynocyty nie dzielą już się tak jak dotąd i słabiej do siebie przylegają. Z powodu spowolnienia syntezy lipidów skóra staje się wysuszona. Mniej białek kotwiczących w naskórku zaburza tak ważną dla stanu skóry strukturę granicy skórno-naskórkowej.
W skórze właściwej jest mniej kolagenu. Dodatkowo ulega on degeneracji i rozrzedzeniu – zmieniają się zatem jego właściwości fizjologiczne i chemiczne. Dzieje się to za sprawą zaburzenia syntezy i aktywności fibroblastów. W okresie menopauzy aktywniejszy staje się też enzym rozkładający włókna kolagenowe. Podobny los spotyka elastyczne włókna – stają się przerzedzone, ułożone nieregularnie, ulegają degeneracji, poważnemu odwodnieniu.
Ponieważ fibroblasty gorzej funkcjonują, wytwarzają też mniej substancji ważnych dla prawidłowego napięcia, gęstości i pracy skóry (kwas hialuronowy, glikozoaminoglikany).
W tkance podskórnej atrofia i rozpad tkanki tłuszczowej wpływa na zmiany zauważalne zwłaszcza w obrębie twarzy – szczególnie w okolicy oczodołów, kości policzkowych, kącików ust oraz podbródka.
Procesy starzenia skóry mogą rozpocząć się jeszcze zanim zacznie się ona naturalnie starzeć. Podobne zmiany jakie zachodzą w tkankach skóry wskutek starzenia metrykalnego toczą się także pod wpływem nadmiernej, przewlekłej ekspozycji na działanie promieni UV. To przyspieszone starzenie nazywane jest fotostarzeniem.
Pierwsze oznaki naturalnego, chronologicznego starzenia pojawiają się około 30 roku życia. W tym wieku skóra powoli traci swoją jędrność i dlatego zmiany te nie są od razu uchwytne. Jednak z biegiem lat procesy postępują i w efekcie trudno jest w młodej dziewczynie z rodzinnego albumu rozpoznać własną babcię. Ale nie tylko przez zmiany spowodowane jedynie przybywaniem lat. Nakłada się jeszcze jeden ważny czynnik. U kobiety w w okresie menopauzy z powodu ustania czynności hormonalnej jajników nie ma już dobroczynnego wpływu estrogenów na wygląd skóry.
Co odpowiada za dobrą kondycję
Aby zrozumieć jak hormony modyfikują stan skóry, dobrze jest najpierw poznać jej budowę. Tworzą ją trzy podstawowe warstwy: naskórek, skóra właściwa i tkanka podskórna. W każdej z nich znajdują się elementy które razem, przy niezaburzonym jej funkcjonowaniu, zapewniają elastyczność, odpowiednie nawilgotnienie, napięcie, odżywienie, koloryt, a także inne funkcje, mniej już związane z samym wyglądem.
Stanowiące główną masę naskórka komórki zwane keratynocytami produkują zbudowane z kolagenu włókna kotwiczące. Gwarantują one prawidłową koherencję między naskórkiem a znajdującą się pod nim skórą właściwą. To bardzo ważna funkcja. Dzięki temu może zachodzić prawidłowa wymiana substancji odżywczych pomiędzy tymi warstwami, a skóra posiada odpowiednią gęstość. Keratynocyty wytwarzają też kwas hialuronowy, który posiada zdolność wiązania wody, co nadaje skórze prawidłowe nawilżenie i jędrność.
W kolejnej warstwie - skórze właściwej - bardzo ważne znaczenie mają włókna kolagenowe, sprężyste i retikulinowe. Kolagen jest głównym białkiem budulcowym tej warstwy. Włókna zbudowane z niego są giętkie i nierozciągliwe. Towarzyszące im w przebiegu elastynowe włókna sprężyste są elastyczne i rozciągliwe, zatem dzięki przeciwstawnym parametrom wzajemnie się uzupełniają – mogą rozciągać się i sprężyście wracać do poprzedniego kształtu. Wymienione elementy włókniste skóry są produktem najliczniejszych komórek skóry właściwej – fibroblastów, które poza tym produkują jeszcze inne składniki macierzy łącznotkankowej: glikozoaminoglikany, proteoglikany (odpowiadają za adhezję komórek; są również hydrofilne – co wpływa na prawidłowe nawodnienie skóry) oraz wymieniony już wcześniej kwas hialuronowy.
Najgłębszą warstwą jest tłuszczowa tkanka podskórna. Odpowiednia jej grubość łagodzi rysy twarzy.
Reorganizacja skóry podczas menopauzy
Ostateczne ustanie miesiączkowania jest podstawą do stwierdzenia menopauzy. Jajniki przestają produkować hormony płciowe – zwłaszcza estrogeny, a to one przede wszystkim mają największy wpływ na stan skóry kobiety. Dochodzi do atrofii (zaniku) naskórka i atonii (spadku napięcia) skóry właściwej. Skóra staje się sucha, cienka, mało elastyczna, pobruzdowana, pokryta zmarszczkami. Najwyraźniej widać to na twarzy, która traci swój dotychczasowy owal. Pojawiają się zmiany pigmentacyjne.
Naskórek ulega atrofii, co wyraża się jego scieńczeniem. Keratynocyty nie dzielą już się tak jak dotąd i słabiej do siebie przylegają. Z powodu spowolnienia syntezy lipidów skóra staje się wysuszona. Mniej białek kotwiczących w naskórku zaburza tak ważną dla stanu skóry strukturę granicy skórno-naskórkowej.
W skórze właściwej jest mniej kolagenu. Dodatkowo ulega on degeneracji i rozrzedzeniu – zmieniają się zatem jego właściwości fizjologiczne i chemiczne. Dzieje się to za sprawą zaburzenia syntezy i aktywności fibroblastów. W okresie menopauzy aktywniejszy staje się też enzym rozkładający włókna kolagenowe. Podobny los spotyka elastyczne włókna – stają się przerzedzone, ułożone nieregularnie, ulegają degeneracji, poważnemu odwodnieniu.
Ponieważ fibroblasty gorzej funkcjonują, wytwarzają też mniej substancji ważnych dla prawidłowego napięcia, gęstości i pracy skóry (kwas hialuronowy, glikozoaminoglikany).
W tkance podskórnej atrofia i rozpad tkanki tłuszczowej wpływa na zmiany zauważalne zwłaszcza w obrębie twarzy – szczególnie w okolicy oczodołów, kości policzkowych, kącików ust oraz podbródka.
Poinformuj znajomych o tym artykule:
REKLAMA
Inne w tym dziale:
- Podnośniki koszowe, usługi dźwigowe. Bydgoszcz REKLAMA
- Żylaki. Leczenie żylaków kończyn dolnych. Bydgoszcz, Inowrocław, Chojnice, Tuchola. REKLAMA
- Ortopeda. Chirurgia ortopedyczna. Medycyna sportowa. Warszawa REKLAMA
- 32. Finał WOŚP. 10 książek dla zwycięzcy licytacji
- Czy w gazetkach promocyjnych rzeczywiście natkniemy się na prawdziwe promocje?
- Centrum czy obrzeża - gdzie lepiej kupić mieszkanie?
- Poszukiwanie pracy: idealne CV i list motywacyjny
- Wcześniejsza spłata kredytu - czy spłata długu poza terminem się opłaca?
- Ubezpieczenie telefonu od A do Z
- Ubezpieczenie samochodu po utracie prawa jazdy – czy to możliwe?
- Pakiet medyczny - prezent z głową!
- Uczenie się nowego języka zmienia rozwój mózgu
- Czy Facebook sprawia, że jesteś nieszczęśliwy? Wirus FB
- Wszystkie w tym dziale
REKLAMA
