Andrzej Niewinny Dobrowolski odbiera nagrodę w konkursie literackim. XI ŚWIATOWE FORUM MEDIÓW POLONIJNYCH Tarnów - Lublin - Warszawa 2-8 września 2003 r.
Podaliśmy grzecznie łapę pozbywając się paszportów. Wziął je, przekartkował, spojrzał na okładkę, potem na nas, potem zawołał kolegę, jeszcze raz przekartkował, i - podczas kiedy drugi zawiesił na nas baczne spojrzenie - szeptem wymienili między sobą jakieś uwagi. Z nagła spoważnieli i główniejszy, widać dowódca patrolu, zadał nam niezręczne i nie na miejscu wręcz pytanie:
- A kuda vaschje vizy?
- Jakie wizy?
- Nu kak jakie?! Ukrainskje!
"No ładnie. Zaczyna się. A nie mówiłam, żeby dać spokój z tym Lwowem" - rozpoczęła pertraktacje z generałami żona, zwracając się na wszelki wypadek po polsku i na jeszcze bardziej wszelki do mnie.
- Powiedziano nam, że wiz nie trzeba, wystarczą wałczery.
- Gdybyście mieli polskie paszporty, a nie szwedzkie.
To ostatnie zdanie powiedział czysto po polsku i nawet z czymś, co mogło przypominać cień uśmiechu. Paszporty schował do teczki, wetknął ją na powrót po pachę i odszedł, zabierając ze sobą kolegę.
Krajobraz na brudnej szybie poszarzał jakby jeszcze bardziej, mimo słońca w pełni i zielonej trawy do złudzenia przypominającej polską. Krowy również były identyczne, natomiast bezładnie porozwalane wielgachne i rdzewiejące konstrukcje metalowe wyglądające na kombajny rolnicze stanowiły pierwszy egzotyczny obrazek. I jak się miało okazać jedyny, bo znów w przejściu ukazały się wielkie czapy, a pod nimi twarze znanej już nam pary funkcjonariuszy.
- Wizy możecie otrzymać na punkcie granicznym w Mostiska.
Zgodziliśmy się.
- Po sto pięćdziesiąt dolarów za każdą.
Nie zgodziliśmy się.
- To deportujemy was z powrotem na polską granicę.
- Na jakąkolwiek, tylko nas deportujcie - rzekła mocno zainteresowana propozycją żona, odzyskując z nagła humor.
Zalecono nam nieopuszczanie swoich miejsc w oczekiwaniu na spełnienie obietnicy, która wszak miała być aktualna dopiero po przyjeździe na punkt graniczny we wspomnianych Mostiskach. Na nieśmiałą sugestię żony, czy nie można by nas przykładowo wyrzucić choćby i na zbity łeb, byle już, od razu, natychmiast, a my byśmy sobie jakoś tam poradzili z transportem do granicy polskiej sami we własnym zakresie, urzędnik na wszelki wypadek spojrzał złowrogo spod daszka swojej wielkiej czapy, jakby nie będąc pewnym, czy w szczerym i niewinnym głosie żony nie ukrywa się jakaś kpina z urzędniczej powagi zadaszonego funkcjonariusza, po czym zmieniwszy minę na rosyjską, powiedział po ukraińsku, żebyśmy siedzieli i nie ruszali się z miejsca, a on po nas przyjdzie we właściwym czasie.
O tym, że to, co powiedział, znaczyło właśnie to, a nie na przykład zupełnie co innego, dowiedzieliśmy się wszak nie od niego, bo ukraiński, choć niby geograficznie bliższy, okazał się być nam zdecydowanie dalszy od rosyjskiego, lecz od sąsiada po drugiej stronie korytarzowego przejścia. Sąsiad ten, młody człowiek wyglądający na studenta, a może nawet początkującego doktoranta, milczał do tej pory niewzruszenie, wpatrując się naprzemiennie w krajobraz za szybą, to znów w swoje rozbute z pantofli stopy odziane w eleganckie i wyraźnie nowiuteńkie skarpety. Dopiero po odejściu urzędników dostrzegł jakby istniejący równocześnie ze skarpetami świat po wewnętrznej stronie szyby i reagując na nasze nieme miny z mocno uniesionymi brwiami, sam z siebie zaoferował swoje usługi jako tłumacz. Był istotnie studentem ze Lwowa dorabiającym na czarno w Polsce. Aktualnie przy pracach budowlanych na wsi koło Krosna.
- A kuda vaschje vizy?
- Jakie wizy?
- Nu kak jakie?! Ukrainskje!
"No ładnie. Zaczyna się. A nie mówiłam, żeby dać spokój z tym Lwowem" - rozpoczęła pertraktacje z generałami żona, zwracając się na wszelki wypadek po polsku i na jeszcze bardziej wszelki do mnie.
- Powiedziano nam, że wiz nie trzeba, wystarczą wałczery.
- Gdybyście mieli polskie paszporty, a nie szwedzkie.
To ostatnie zdanie powiedział czysto po polsku i nawet z czymś, co mogło przypominać cień uśmiechu. Paszporty schował do teczki, wetknął ją na powrót po pachę i odszedł, zabierając ze sobą kolegę.
Krajobraz na brudnej szybie poszarzał jakby jeszcze bardziej, mimo słońca w pełni i zielonej trawy do złudzenia przypominającej polską. Krowy również były identyczne, natomiast bezładnie porozwalane wielgachne i rdzewiejące konstrukcje metalowe wyglądające na kombajny rolnicze stanowiły pierwszy egzotyczny obrazek. I jak się miało okazać jedyny, bo znów w przejściu ukazały się wielkie czapy, a pod nimi twarze znanej już nam pary funkcjonariuszy.
- Wizy możecie otrzymać na punkcie granicznym w Mostiska.
Zgodziliśmy się.
- Po sto pięćdziesiąt dolarów za każdą.
Nie zgodziliśmy się.
- To deportujemy was z powrotem na polską granicę.
- Na jakąkolwiek, tylko nas deportujcie - rzekła mocno zainteresowana propozycją żona, odzyskując z nagła humor.
Zalecono nam nieopuszczanie swoich miejsc w oczekiwaniu na spełnienie obietnicy, która wszak miała być aktualna dopiero po przyjeździe na punkt graniczny we wspomnianych Mostiskach. Na nieśmiałą sugestię żony, czy nie można by nas przykładowo wyrzucić choćby i na zbity łeb, byle już, od razu, natychmiast, a my byśmy sobie jakoś tam poradzili z transportem do granicy polskiej sami we własnym zakresie, urzędnik na wszelki wypadek spojrzał złowrogo spod daszka swojej wielkiej czapy, jakby nie będąc pewnym, czy w szczerym i niewinnym głosie żony nie ukrywa się jakaś kpina z urzędniczej powagi zadaszonego funkcjonariusza, po czym zmieniwszy minę na rosyjską, powiedział po ukraińsku, żebyśmy siedzieli i nie ruszali się z miejsca, a on po nas przyjdzie we właściwym czasie.
O tym, że to, co powiedział, znaczyło właśnie to, a nie na przykład zupełnie co innego, dowiedzieliśmy się wszak nie od niego, bo ukraiński, choć niby geograficznie bliższy, okazał się być nam zdecydowanie dalszy od rosyjskiego, lecz od sąsiada po drugiej stronie korytarzowego przejścia. Sąsiad ten, młody człowiek wyglądający na studenta, a może nawet początkującego doktoranta, milczał do tej pory niewzruszenie, wpatrując się naprzemiennie w krajobraz za szybą, to znów w swoje rozbute z pantofli stopy odziane w eleganckie i wyraźnie nowiuteńkie skarpety. Dopiero po odejściu urzędników dostrzegł jakby istniejący równocześnie ze skarpetami świat po wewnętrznej stronie szyby i reagując na nasze nieme miny z mocno uniesionymi brwiami, sam z siebie zaoferował swoje usługi jako tłumacz. Był istotnie studentem ze Lwowa dorabiającym na czarno w Polsce. Aktualnie przy pracach budowlanych na wsi koło Krosna.
Poinformuj znajomych o tym artykule:
REKLAMA
Inne w tym dziale:
- Podnośniki koszowe, usługi dźwigowe. Bydgoszcz REKLAMA
- Żylaki. Leczenie żylaków kończyn dolnych. Bydgoszcz, Inowrocław, Chojnice, Tuchola. REKLAMA
- Ortopeda. Chirurgia ortopedyczna. Medycyna sportowa. Warszawa REKLAMA
- Cuda alternatywnej medycyny
- Złota rybka
- W czym moge pomóc?
- Zdrowie w Nałęczowie
- Gen T/4M pośrednim sygnalizatorem talentu
- Wino
- Drut w spirali
- Zdrowie na budowie
- Wyborowa
- Pamiętnik komiwojażera
- Wszystkie w tym dziale
REKLAMA
