Andrzej Niewinny Dobrowolski
- Ha, ha, ha... A to ci heca! - roześmiał się pan Sanab i zwróciwszy się w stronę szwagra, zdjął z siebie odpowiedzialność za powstałą sytuację, jak ciepłe palto na słońcu: Zenek, to twój był pomysł z tym wołaniem przez megafon. Tera mi go odwieziesz. Z powrotem. Na lotnisko. Tam, skąd my go wzięli. Niech najpierw tylko coś zje i się napije. Proszony, nie proszony - gość jest. Co by nie powiedzieć, sami żeśmy go przywieźli. Panie Andrzeju, pan mu powie, żeby się częstował. A w ogóle siądźmy wszyscy do stołu. Ty Zenek zaraz pojedziesz, to polej - my się możemy napić. Krysiu, daj coś ciepłego na zakąskę - wydał polecenia pan Sanab.
Zenek polał, Krysia przyniosła buchające jeszcze mikrofalami schabowe, ja powiedziałem, żeby się częstował i jak za dotknięciem czarodziejskiej flaszki atmosfera z zagranicznego qui pro quo zmieniła się w swojskie "no to panowie, ogólne zdrówko!". (Panie Andrzeju, pan mu powie, że ogólne zdrówko.)
Pod koniec pierwszego poloneza rodzina gospodarza była już z zagranicznymi gośćmi na ty, a w połowie drugiego włączono gramofon i Erik Johansson zaprosił panią Krysię do tanga.
Pan Sanab od czasu do czasu wydawał rozkazy do telefonu z korbką:
- Co nie łączy!? To niech jej pani powie, żeby połączyła i to natychmiast... Jakie enerde!?... Szwecja! Göteborg w Szwecji!.. Tak, błyskawiczna... Nie szkodzi, pani płacić nie będzie, nie pani głowa - po czym wracał do stołu, pytając mnie, o czym mówił:
- O czym mówiłem?
- Przekonywał pan Erika, żeby zmienił branżę.
- Ano właśnie! Niech pan mu powie, że w metalu to ciaptaki robią. Prawdziwy interes robi się teraz w drewnie. Niech mu pan to powie. Jak jest "ciaptaki" po szwedzku? - lecz nie doczekawszy się rozwiązania lingwistycznego problemu tyczącego ciaptaków, pobiegł znów do dzwoniącego telefonu.
- Halo! Halo! Co?! Kto?!... Panie Andrzeju, chodźno pan, to chyba Szwecja, bo kobieta po jakiemuś mówi.
Kobietą mówiącą po jakiemuś była żona Erika Johanssona, Polka zresztą, która podała nam numer telefonu swojego brata w Warszawie. Wydedukowaliśmy bowiem, że nie znajdując nas na lotnisku, jej mąż z nim przede wszystkim będzie się próbował skontaktować.
Pan Sanab zagrzmiał po raz kolejny dzwonkiem korbkowego telefonu, po czym huknął do słuchawki:
- Dawaj pani Warszawę!... Oczywiście, że błyskawica, chyba że ma pani jeszcze szybszą.... Co??... Ależ się pani dzisiaj czepia, pani Asiu. Zaraz, chwilę. Panie Andrzeju, numer do Warszawy, jaki?
Erik zupełnie już ośmielony polonezem, tangiem z gospodynią i polską gościnnością, zaczynał poważnie rozważać, czy aby nie pójść za radą pana Sanaba i faktycznie nie zmienić branży. Z zawodu inżynier mechanik, przyjechał do Polski dograć techniczne szczegóły kontraktu, jaki jego firma zawarła z polskim przedsiębiorstwem na produkcję nierdzewnych zawiasów. Zdążył się już telefonicznie porozumieć z dyrektorem w Strzyżewicach, przełożyli spotkanie na poniedziałek, dowiedział się, że w hotelu Forum ma zarezerwowany pokój nr 343 i właściwie cała przygoda zaczynała mu się coraz bardziej podobać.
My natomiast nadal poszukiwaliśmy zgubionego gdzieś w Warszawie właściwego Johanssona. Szczęśliwie założenie, iż będzie się kontaktował z bratem żony, okazało się słuszne i wkrótce, dzięki niezwykłej operatywności pani Asi, która prawdopodobnie jeszcze nigdy podczas jednego dyżuru nie łączyła tylu zamiejscowych rozmów, dowiedzieliśmy się, że właściwy Johansson, otrzymawszy faksem z naszego biura adres Drzewicy, jest już w taksówce w drodze do nas.
Zenek polał, Krysia przyniosła buchające jeszcze mikrofalami schabowe, ja powiedziałem, żeby się częstował i jak za dotknięciem czarodziejskiej flaszki atmosfera z zagranicznego qui pro quo zmieniła się w swojskie "no to panowie, ogólne zdrówko!". (Panie Andrzeju, pan mu powie, że ogólne zdrówko.)
Pod koniec pierwszego poloneza rodzina gospodarza była już z zagranicznymi gośćmi na ty, a w połowie drugiego włączono gramofon i Erik Johansson zaprosił panią Krysię do tanga.
Pan Sanab od czasu do czasu wydawał rozkazy do telefonu z korbką:
- Co nie łączy!? To niech jej pani powie, żeby połączyła i to natychmiast... Jakie enerde!?... Szwecja! Göteborg w Szwecji!.. Tak, błyskawiczna... Nie szkodzi, pani płacić nie będzie, nie pani głowa - po czym wracał do stołu, pytając mnie, o czym mówił:
- O czym mówiłem?
- Przekonywał pan Erika, żeby zmienił branżę.
- Ano właśnie! Niech pan mu powie, że w metalu to ciaptaki robią. Prawdziwy interes robi się teraz w drewnie. Niech mu pan to powie. Jak jest "ciaptaki" po szwedzku? - lecz nie doczekawszy się rozwiązania lingwistycznego problemu tyczącego ciaptaków, pobiegł znów do dzwoniącego telefonu.
- Halo! Halo! Co?! Kto?!... Panie Andrzeju, chodźno pan, to chyba Szwecja, bo kobieta po jakiemuś mówi.
Kobietą mówiącą po jakiemuś była żona Erika Johanssona, Polka zresztą, która podała nam numer telefonu swojego brata w Warszawie. Wydedukowaliśmy bowiem, że nie znajdując nas na lotnisku, jej mąż z nim przede wszystkim będzie się próbował skontaktować.
Pan Sanab zagrzmiał po raz kolejny dzwonkiem korbkowego telefonu, po czym huknął do słuchawki:
- Dawaj pani Warszawę!... Oczywiście, że błyskawica, chyba że ma pani jeszcze szybszą.... Co??... Ależ się pani dzisiaj czepia, pani Asiu. Zaraz, chwilę. Panie Andrzeju, numer do Warszawy, jaki?
Erik zupełnie już ośmielony polonezem, tangiem z gospodynią i polską gościnnością, zaczynał poważnie rozważać, czy aby nie pójść za radą pana Sanaba i faktycznie nie zmienić branży. Z zawodu inżynier mechanik, przyjechał do Polski dograć techniczne szczegóły kontraktu, jaki jego firma zawarła z polskim przedsiębiorstwem na produkcję nierdzewnych zawiasów. Zdążył się już telefonicznie porozumieć z dyrektorem w Strzyżewicach, przełożyli spotkanie na poniedziałek, dowiedział się, że w hotelu Forum ma zarezerwowany pokój nr 343 i właściwie cała przygoda zaczynała mu się coraz bardziej podobać.
My natomiast nadal poszukiwaliśmy zgubionego gdzieś w Warszawie właściwego Johanssona. Szczęśliwie założenie, iż będzie się kontaktował z bratem żony, okazało się słuszne i wkrótce, dzięki niezwykłej operatywności pani Asi, która prawdopodobnie jeszcze nigdy podczas jednego dyżuru nie łączyła tylu zamiejscowych rozmów, dowiedzieliśmy się, że właściwy Johansson, otrzymawszy faksem z naszego biura adres Drzewicy, jest już w taksówce w drodze do nas.
Poinformuj znajomych o tym artykule:
REKLAMA
Inne w tym dziale:
- Podnośniki koszowe, usługi dźwigowe. Bydgoszcz REKLAMA
- Żylaki. Leczenie żylaków kończyn dolnych. Bydgoszcz, Inowrocław, Chojnice, Tuchola. REKLAMA
- Ortopeda. Chirurgia ortopedyczna. Medycyna sportowa. Warszawa REKLAMA
- Cuda alternatywnej medycyny
- Złota rybka
- W czym moge pomóc?
- Zdrowie w Nałęczowie
- Gen T/4M pośrednim sygnalizatorem talentu
- Wino
- Drut w spirali
- Zdrowie na budowie
- Wyborowa
- Szerokie tory
- Wszystkie w tym dziale
REKLAMA
